اول: امام (ع) خطاب به عبیدالله حر جعفی فرمود یابن الحر! ما جئناک لفرسک و سیفک انما آتیناک لنسالک النصره. ما نه به اسب تو احتیاجی داریم و نه به شمشیرت ما خودت را می خواستیم اکنون که ما را یاری نمی کنی، زودتر از اینجا خارج شو فقط به جایی برو که صدای هل من ناصر ما را نشنوی.
دوم: امام در گرداگرد غم و اندوه دشت خیمه اش را دید. او را دعوت به یاری خویش نمود اما عبیدالله امتناع کرد و گفت من اصلا از کوفه بیرون آمدم تا دستم به خون حسین (ع) و اهل بیت ش آغشته نشود!
سوم: عبیدالله جعفی می گوید در خیمه نشسته بودم که ناگاه حسین (ع) در حالی که کودکان همراهش بودند وارد شد. در عمرم کسی را به زیبایی حسین ندیدم که این چنین چشم را پر کند.
چهارم: امام فرمود اکنون میتوانی با نصرت ما، گذشته خود را جبران کنی و توبه نمایی. عبیدالله گفت مرا معذور دارید. اما اسبی تیزرو دارم که آن را تقدیم شما می کنم و همین طور شمشیری تیز و برّان.
پنجم: مثلا همین بند اول. برای خودش روضه ای است مفصل. می شود با همین عبارت اشک ریخت و دق کرد. مثل بچه ها بغض کرد و بهانه گرفت. ما خودت را می خواستیم. آدم این عبارت را که می خواند بیشتر حس می کند چقدر غریب بوده اید شما. چقدر تنها بوده اید. چه قدر بی سپاه بوده اید. و چه قدر سیاه است آنکه وجودش را از شما دریغ کند. آنکه به شمشیر و رکابش بنازد اما نداند چه کرد با دل حسین وقتی دعوتش را لبیک نگفت. چه قدر تاریک است آنکه دریای بی معرفتی بریزد به پای اربابش، به پای امامش و نداند امامش اگر بخواهد دنیا برایش سپاه می شود و آسمان و زمین برایش شمشیر و فرس. چه قدر بخیل است آنکه دست رد به سینه امامش بزند. ما خودت را می خواستیم یعنی یک بند انگشت فاصله تا آغوشِ امام. چه قدر بخیل است آنکه...
ششم: تا به بلای کربلا آزموده نشده بودند، خوب یا بدشان آشکار نبود. اما همین بی معرفتی، همین بی جواب ماندن هل من ناصر حسین(ع)، گوهر وجودی شان را رو کرد.
دوم: امام در گرداگرد غم و اندوه دشت خیمه اش را دید. او را دعوت به یاری خویش نمود اما عبیدالله امتناع کرد و گفت من اصلا از کوفه بیرون آمدم تا دستم به خون حسین (ع) و اهل بیت ش آغشته نشود!
سوم: عبیدالله جعفی می گوید در خیمه نشسته بودم که ناگاه حسین (ع) در حالی که کودکان همراهش بودند وارد شد. در عمرم کسی را به زیبایی حسین ندیدم که این چنین چشم را پر کند.
چهارم: امام فرمود اکنون میتوانی با نصرت ما، گذشته خود را جبران کنی و توبه نمایی. عبیدالله گفت مرا معذور دارید. اما اسبی تیزرو دارم که آن را تقدیم شما می کنم و همین طور شمشیری تیز و برّان.
پنجم: مثلا همین بند اول. برای خودش روضه ای است مفصل. می شود با همین عبارت اشک ریخت و دق کرد. مثل بچه ها بغض کرد و بهانه گرفت. ما خودت را می خواستیم. آدم این عبارت را که می خواند بیشتر حس می کند چقدر غریب بوده اید شما. چقدر تنها بوده اید. چه قدر بی سپاه بوده اید. و چه قدر سیاه است آنکه وجودش را از شما دریغ کند. آنکه به شمشیر و رکابش بنازد اما نداند چه کرد با دل حسین وقتی دعوتش را لبیک نگفت. چه قدر تاریک است آنکه دریای بی معرفتی بریزد به پای اربابش، به پای امامش و نداند امامش اگر بخواهد دنیا برایش سپاه می شود و آسمان و زمین برایش شمشیر و فرس. چه قدر بخیل است آنکه دست رد به سینه امامش بزند. ما خودت را می خواستیم یعنی یک بند انگشت فاصله تا آغوشِ امام. چه قدر بخیل است آنکه...
ششم: تا به بلای کربلا آزموده نشده بودند، خوب یا بدشان آشکار نبود. اما همین بی معرفتی، همین بی جواب ماندن هل من ناصر حسین(ع)، گوهر وجودی شان را رو کرد.
هفتم: ما خودت را می خواهیم ارباب
. السَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللّهِ وَ ابْنَ ثارِهِ وَ الوِتْرَ المَوْتُورِ*
حشمت