صدای رادیو زیاد است. تصنیف بهاری اش را زیر لب زمزمه میکنم.
بیا ای نسیم آرزو
برای دلم قصه بگو
از خاک کویش ...
ظرف های ناهار را مرتب میکنم و به ساعت نگاه میکنم. فقط یک ساعت دیگر فرصت دارم داستان های پیشنهادی ام را برایش بفرستم. حواسم اینجا نیست. انگار غم دنیا شده دست های سنگین و سیاهی که راه نفس کشیدن م را بند آورده اند. هر چه میخواهم بهار را از عمق جان بو بکشم نفس های م بالا نمی آید.
دلم خوابی عمیق میخواهد تا رها شوم از سنگینی و سیاهی دست ها. چشم هایم را در سکوت خانه می بندم. خیلی نمی گذرد که صدای خنده پسرک همسایه سکوت خانه را می شکند و چرت عصرگاهی ام را پاره می کند.
برای خودم یک دمنوش دم میکنم و بوی سیب ترش مشامم را پر میکند. از کتابخانه کتاب برمیدارم و پنجره را باز میکنم. نسیم خنکی میخورد به صورتم و از عمق ِ جان بهار را بو میکشم و به جنگ دست های سنگین و سیاه می روم.
