خیلی بد است که آدم قبل از مردن برای حالِ بد حالِ این دنیا هیچ کاری نکرده باشد.
از صمیم قلب متاسفم برای خودم و فضای این روزهای اینستاگرام. بدون هیچ غرضی که مبادا برچسب حسادت بهمان بزنند، صرفا از این باب برای خودم متاسفم که این فضا تبدیل شده است به میدانی برای رواج یک لایف استایل ِ مصرفگرای ِ تهوع آور. این لایف استایل شیک، زیبا، خوش و خرم، بی دغدغه و سرخوش ِ صرفا مجازی در کنار سبک زندگی پر از سردرگمی، رنج، فقر، غم، اندوه و درد ِ کاملا واقعی اتفاق می افتد. لطفا حداقل با خودتان هم که شده روراست باشید و دم از خوش بین بودن و گل و بلبل بودن جامعه نزنید. من با تبلیغات و سلبریتی شدن ها و سلبریتی بودن ها مشکلی ندارم. من با این سطح از انسانیت و بی شرافتی که روز به روز به پایین ترین مرتبه تقلیل پیدا میکند مشکل دارم. من با این سطح از آزمندی که خود را بی خبر از اتفاقات دور و اطرافش جلوه می دهد و خسته از تمام قضاوت های به اصطلاح ناعادلانه به حرکت کبک وارش ادامه می دهد مشکل دارم.
حکمت 159 نهج البلاغه بارها به گوشتان خورده است یقینا. اما تامل کنید و خودتان حدیث مفصل را بخوانید از این مجمل. " کسی که خود را در معرض تهمت قرار داد، نباید جز خود را نکوهش کند. توی پرانتز اینکه انگشت اتهام قضاوت های ناعادلانه این روزهای اینستاگرام به خود سلبریتی نماها برمیگردد نه ما.
یعنی امیدی هست؟!
Uponpoint