هر آدمی یه خمیر مایه وجودی داره. یه خمیر مایه‌ای که محاله ذاتا و باطنا ناخالصی داشته باشه. مستقیما از منبع نور نشأت گرفته و تقریبا شکلی مثل خمیر بازی بچه ها داره. حالا داستان درست از جایی شروع میشه که هر آدمی به خودش اجازه می ده خمیر مایه وجودی طرف مقابل رو به هر شکلی که میخواد تغییر بده و اون و به مدلی که دلخواهش هست برسونه. تو این پروسه ممکنه اتفاقاتی بیفته که منشأ بیشتر دلخوری های آدما از هم دیگه است. تو این تصمیمِ به تغییرِ آدما به شکل دلخواه، به نزدیک ترین آدمای زندگیمون ضربه می زنیم. بهشون برچسب بد و خوب می زنیم و درباره شون قضاوت می کنیم. و تلاش می کنیم خمیرِ وجودی آدمایی که تو شکل دیفالت خودشون بهترین و دوس داشتنی ترین هستن رو شبیه خودمون دربیاریم. و غافلیم از اینکه این کار می تونه هم ما رو از بین ببره هم آدما رو به زوال و فرسودگی برسونه. باید یاد بگیریم هر آدمی شکل ِ خاص ِ خودش رو داره. هر آدمی عادت های خاصِ خودش رو داره و باور کنید هر آدمی بهتر از هر کسی می دونه کجای کار منفی میگیره کجا کارت صد آفرین. اگر از آدمی که کنارتونه راضی نیستید و ازش به خاطر تمام تناقض هایی که با شما داره دلخورید دو راه بیشتر ندارید یا همین جوری که هست دوستش داشته باشید و کنارش بمونید، رفیقش باشید، شریکش باشید، همراهش باشید یا به جای تغییر دادن رهاش کنید و تنهاش بذارید.