یه نسیم خوش عطری می وزید. با خودم فکر کردم این خود ما هستیم که باعث میشیم گاهی اوقات زندگی برامون عذاب بشه، بد رنگ بشه.
ما تمام همت ِذهنمون، فکرمون و روحمون رو معطوف می کنیم به آدم هایی که یه روزی دورشون خط قرمز کشیدیم. اینکه به حضور آدم هایی که یک بار خود ِ واقعیشون و رو کردن، بها و اجازه حضور دوباره تو لحظه هامون میدیم.
من میگم یه گوشه دنج برای خودتون بسازید. گوشه دنجی که فقط خدا راه داره. فقط خدا و آدمایی از جنس همین نسیم ِ خوش عطر. که اگه روزی هم نبودن خاطره هاشون دلمون و آروم کنه نه بی معرفتی هاشون.