دیروز تقریبا چند ساعتی بعد از اتفاقات دردآوری که به اعتقاد من تنها مختص تهران با هشتگ pray_for_Tehran# نبود و برای مکثی کوتاه وسعت مرزهای ایران را تهدید کرد، ویلایی ها را دیدم.
ویلایی ها را دیدم و البته این فیلم برای من که مطالعات دفاع مقدسی ام سرانه به مراتب بالاتری دارد، قصه جدیدی نداشت. شاید خیلی ها از وجود خانه هایی در نزدیکی جبهه بی خبر باشند اما این موضوع برای من قصه ای نو نبود؛ چرا که بارها و بارها در خاطرات زنان آن دوره از وجود محل اسکانی برای زن ها و بچه های رزمنده ها یاد شده بود. اما حرف اینجاست که تصویرهای درخشان ویلایی ها به کارگردانی منیر قیدی و سکانس های بی نظیر همراهی زن هایی از طیف های فرهنگی متفاوت برای من کاملا تازگی داشت. نقاطی که تاکنون در سینمای ما بکر مانده است. صحنه های رختشوی خانه بیمارستان که حتی همانجا روی صندلی سینما آزادی هم مشامت پر از بوی خون ِ لباس های مجروحان می شود. صحنه های بمباران از دید بالا و فرار زن ها و بچه ها که انصافا من ِ تماشاچی را به تکاپو می انداخت تا بایستم و پا به پای شان چادر به سر بروم سمت پناهگاه. صحنه های زنانگی و انتظارِ آمدن کوتاه مدت همسرانشان، دلشوره عجیبی که هایس به جانشان می انداخت تا خبر جراحت یا شهادت رزمنده ای را بیاورد و نگاه زن ها به یکدیگر و دعای ِ زیر لب که کاش همسر من نباشد و سرزنش های بعد ِ آن. همبستگی زن ها، نگاه های پر از تمنا و التماس، این درد ِ مشترک. دردِ مشترک. دیروز برای چند ساعتی خودم را گذاشتم جای ِ این زن ها، که روزی بخواهم همه وجودم را راهی میدان ِ جنگ کنم که هر لحظه تشویش آمدن و نیامدنش را داشته باشم.
خودم را گذاشتم جای همسرانِ شهیدانِ مدافعِ حرم
جدا از قصه خوب و خیلی المان های دیگر ویلایی ها، اعتقاد که نباشد محال است آدمی بتواند در قالب فیلم، کتاب، یا هر چیز دیگری تاثیری روی دیگران بگذارد. خیلی از این بازیگران، فقط بلدند، البته اگر بلد باشند، بازی کنند. کاملا به دور از اعتقاد. به همین خاطر بود که بازی هیچ کدامشان غیر از ثریا قاسمی به دلم نَنِشست.