من اگر مادر بودم...

من اگر مادر بودم، اگر پسر داشتم، از آن پسرها که تاب بی قراری ِ مادرش را ندارد، از آن پسرها که با وضو گرفتن ش لب حوض و نماز خواندن ش در ایوان ِ خانه قند در دل مادرش آب می کند، از آن پسرها که وقت زن گرفتن ش که می شود قشنگ ترین دختر ِ شهر را برایش زیر نظر می گذاری و اما گونه هایش سرخ می شود و همه چیز را به خدا و مادرش می سپارد، از آن پسرها که وقتی مادرش مریض می شود آن سر دنیا هم که باشد کار و زندگی اش را رها می کند و می آید سراغ مادرش، از آن پسرها که سر به سر مادرش می گذارد و نمی گذارد خم به ابروی مادرش بیاید، از آن پسرها که بعد از هر نماز صبح ش برای سلامتی مادرش قرآن می خواند و ذکر می گوید، از آن پسرها که با همه غیرت مردانه اش غذا درست می کند و خانه را جارو می زند، از آن پسرهای بد سلیقه ای که بد رنگ ترین روسری را می پسندد و با هزار ذوق و شوق سر مادرش می اندازد و قربان صدقه موهای ابریشمی اش می رود، از آن پسرها که وقتی نگران ِ دیر زن گرفتن و سر و سامان گرفتن ش می شوی و اشک می ریزی، اشک هایت را پاک می کند و دلداری ات می دهد، از آن پسرها که مجبورت می کند ترک موتورش بنشینی و با هم به مجلس روضه بروید، از آن پسرها که با نگاهش راضی ات می کند به رضا دادن به رفتن ش، به همیشه رفتن ش...
من اگر مادر بودم، اگر پسر داشتم، طاقت ِ رفتن ش را نداشتم، طاقت ِ راهی کردن ش به جبهه و جنگ و هر جای دیگری را نداشتم، طاقت نداشتم که برای ش آب و قرآن بیاورم و با هزار سلام و صلوات از زیر قرآن ردش کنم و با بغض آب پشت سرش بریزم.
قرار ِ عاشقانه ی این مادران با خدای ِ بالای ِ سرشان چیست که اینطور با آرامش خاطر و بی پروا از امانت ِ خدا می گذرند و بی قراری نمی کنند و پسرانشان را به خود ِ خدا باز می گردانند؟ به کجا قرار است برسند این مادران؟
.
آدم منتظر هم که می خواهد بماند، مثل مریلا زارعی شیار 143 منتظر بماند